{ HET IS VOORBIJ }

Wat heeft het lang geduurd en wat hebben we er een hoop voor moeten laten, maar mensen-lief.. we hebben het gered! En nu is het voorbij..

'Ik heb het dossier hier gesloten. Het traject is positief afgerond. Ik wens u veel succes en geluk toe in de toekomst! Met vriendelijke groet, je Schuldhulpverlener.

Wat een héérlijke woorden om na drie jaar schuldsanering te mogen lezen.. Whiehoe! Wég met het geneuzel in mijn financiën, wég met het verplicht verantwoorden van mijn laten en doen. Geen ene cent hoef ik meer te betalen; we zijn echt helemaal vrij! En die vrijheid gaan we natúúrlijk vieren. De vlag gaat (letterlijk) uit en samen met al mijn liefjes ga ik uit eten, in een écht restaurant. Wat vinden ze dat geweldig! En wat zijn we allemaal blij! Het boek gaat dicht, een nieuw hoofdstuk weer open..

Maar er is meer voorbij.. De zoektocht naar het hoe of wat met mijn meisje. Hoewel nog steeds niet iedereen wil accepteren dat ze zo verschrikkelijk veel baat heeft bij het nemen van de voorgeschreven medicatie, zien wij hier thuis en in haar directe omgeving eindelijk het heerlijke, lieve en 'doorsnee' meisje wat ze van binnen altijd al is geweest. Geen duivelse uitbarstingen meer, maar heerlijk mee kunnen gaan in de dagelijkse dynamiek van haar omgeving. Onbezorgde speelmomenten met leeftijds- of klasgenoten beleven. Gewoon een meisje wat het (eindelijk) heerlijk vindt om - zonder woede, gesnauw of duivels geschreeuw - samen met haar mama gezellige meisjes-dingen te doen. Shoppen bijvoorbeeld: ons beider favoriet. Dankzij haar medicatie kan ze de immens grote hoeveelheid prikkels van buitenaf veel beter verwerken, waardoor ze van binnen een veel rustiger leven ervaart. Wat een zegen! En dat niet alleen voor haar..

Naast het vinden van haar medische diagnose kwam maanden later ook de diagnose voor mezelf. Hoewel het nog best een verwerking is, is het ook zeker een hele geruststelling. Na ruim twintig jaar voelt het of ik op mijn plekje ben, gek gezegd: dat ik in een hokje pas. Enig idee hoe bevrijdend dat kan zijn? Ook hierin voel ik me heerlijk vrij. De diagnose van mijn nier is helaas wel minder, maar zeg! Wat ben ik blij dat het in dit stadium al is ontdekt!

Dan waren er natuurlijk ook nog al die lopende rechtszaken, maar zelfs die lijken zo goed als allemaal voorbij. Als alles mee zit en vader van jongste niet nog eens ergens een Hoger Beroep aan zal vragen staat er vooralsnog maar één zitting op de agenda en dat is die van de Jeugdbescherming; of de ondertoezichtstelling met nog een jaar zal worden verlengd. Of ik me daar nog druk om kan maken? Nee, niet echt. En eventuele zaken van die vader? Nee, ook totaal niet.

Tot slot zal ik jullie dan ook nog vertellen wat er nog meer voorbij is: mijn tijd van bloggen en on-line delen. Zo'n 14 jaar lang deelde ik vanachter mijn pc mijn handwerk, recepten, budgettips, tuin-perikelen en persoonlijk wel en wee. Vaak met enorm veel plezier, helaas ook te vaak met pijn in het hart. Toen mijn man van me wilde scheiden werd mijn blog misbruikt om me te schaden; mijn plekje was mijn plekje niet meer. Ik startte opnieuw, mocht me hier een fijn plekje eigen maken, maar wist dat diegenen die mij schaadden me hadden opgespoord en ook hier weer mee bleven lezen. Daarnaast rees het vermoeden dat er na de breuk door mijn partner ook door hem en de zijnen met argusogen naar mijn berichten werd gekeken. Helaas bleek vorige week tijdens de laatste zitting mijn onderbuikse vermoeden helemaal waar: er werd letterlijk aan mijn blog gerefereerd en inhoudelijke tekst aan de rechter benoemd.

Misschien was dit 'seintje van boven' net het laatste duwtje wat ik nodig heb gehad. Al lang was er de twijfel, al lang schreef ik niet meer zo vrij en onbezorgd als ik altijd graag deed. Met name het jullie financieel willen begeleiden en ondersteunen werd de laatste tijd door mijn vermoeden enorm geschaad. Ik kón gewoon niet meer zo open en eerlijk zijn.. Mijn allerbinnenste 'ik' heeft me weten te waarschuwen en ik heb er naar gehoord..

Het is voorbij. Alles, maar dan ook alles wat in de afgelopen jaren door mij online is gezet zal worden verwijderd. Geen oude blogpost, website, Instagram, Ravelry of e-mailadres zal blijven bestaan. Alles gaat weg. Dit keer zoek ik geen nieuw plekje, duik ik niet zomaar ergens weer op. Ik ga weg. Mijn leven gaat achter gesloten deuren - zo ver als het tegenwoordig nog kan - in alle anonimiteit verder. Mijn leven is - zonder ongewenste pottenkijkers - weer helemaal van mij.

Of ik nu zomaar kan stoppen met schrijven? Geen enkel woord meer zal zetten op papier? Nee, dat zeker niet! In mijn spaarzame vrije momenten ben ik begonnen aan dat o zo vaak genoemde boek. Veel van jullie hebben het me in de afgelopen jaren gezegd of gevraagd en nu is mijn tijd gewoon eindelijk daar. De rúst is nu daar..

Dank jullie wel allerliefste vaste gasten, mijn vriendinnen die ik hier heb mogen leren kennen. We hebben elkaar misschien nog nooit ontmoet, maar door de jaren heen zijn we toch veel voor elkaar gaan betekenen. Ook zij waar ik via deze weg mooie 'echte' relaties mee op heb mogen bouwen: dank jullie wel voor het o zo fijne contact. Stuk voor stuk zijn jullie me allemaal ontzettend dierbaar. Maar ook die honderden, soms tegen de duizend lezers die in stilte mijn geplaatste bericht bezochten. Dank jullie wel. Dankzij jullie grootschalige bezoeken kroop ik steeds weer achter mijn pc.

Dank aan jullie allemaal voor jullie support, op welke manier dan ook. Door al jullie liefdevolle en soms onnoemelijk open mailberichten, hartverwarmende postkaarten, ellenlange brieven en stiekeme postpakketten wist ik mij door alle jaren zo veel meer geliefd dan zij in mijn wat verdere omgeving lieten voelen.

Dank jullie wel, mijn allerliefste lezers. Met tranen over mijn wangen neem ik vandaag echt afscheid, zet ik een punt achter dit bestaan. Moge het jullie allemaal goed gaan, God's zegen wens ik jullie stuk voor stuk allemaal toe. Het laatste hoofdstuk is gelezen, dit boek gaat voor mij echt dicht.

Het is voorbij..